CIAO, Sardegna, czyli nasze workation na magicznej wyspie słońca

To był niesamowity miesiąc z kawałkiem na naszej ulubionej wyspie. Spakowaliśmy auto, rowery, sprzęt do kitesurfingu i ruszyliśmy w podróż, która upewniła nas, że Sardynia to magiczna kraina, która przyciąga tajemniczą energią – nie wiadomo, czy ze słońca, czy może od niezwykle gościnnych lokalsów?

Do tej pory byłam dość sceptyczna, gdy chodzi o

powroty w miejsca, w których już byłam. No bo jak to?

Świat jest taki wielki, a ja będę tracić czas na powtórki?

Po zeszłorocznej majówce i teraz, po ponad miesiącu

spędzonym na najpiękniejszej włoskiej wyspie, wiem

jednak, że na Sardynię wrócimy jeszcze nieraz!

Nasz kwiecień na Sardynii miał być ucieczką z zimnej,

pochmurnej Polski, a kierowała nami głównie chęć

przygody, zerwania z rutyną i sprawdzenia, jak

naprawdę żyje się na tej wyspie – a nie tylko przez

tydzień lub dwa na urlopie, w sezonie, gdy zamiast

lokalsów wpada się na innych turystów, robi się

tłoczno i trochę zbyt gorąco na nasze ulubione

aktywności sportowe.

To były nasze pierwsze prawdziwe „pracowakacje”,

ale dzięki gościnności naszego gospodarza Lucio i jego żony Simonetty, nie brakowało nam niczego! Wakacyjny apartament został wyposażony w biurko do pracy, szybszy internet, a Lucio regularnie do nas zaglądał: a to przynosząc pyszne cytryny z ogrodu, a to nalewkę Mirto czy espresso, a to spontanicznie sprawdzając, czy na pewno mamy coś do jedzenia. Najmilej zapamiętam, gdy z wielkim uśmiechem na twarzy spytał nas zaskoczony: „Dlaczego dziś pracujecie? Przecież jest piękna pogoda!”

Przewodnik Alicji to była nasza skarbnica wiedzy, dosłownie! Podążając za jej wskazówkami odkryliśmy tyle niesamowitych miejsc, że każdy dzień był nowym zaskoczeniem i utwierdzał nas w przekonaniu, że Sardynia ma o wiele więcej do zaoferowania niż standardowy wakacyjny kurort.

Każdy dzień wypełnialiśmy po brzegi aktywnościami – gdy wiało, ruszaliśmy na kitesurfing na Porto Botte i Punta Trettu – nasze dwa ulubione spoty; w bezwietrzne dni wsiadaliśmy na rower i eksplorowaliśmy okolicę – jedną z ciekawszych tras była ta, którą pokonaliśmy na 2 kółkach z Costa Rei do Muravery na Święto Pomarańczy. Cudownie wspominamy też trekking do kanionu Su Gorropu czy na Cala Luna. Świetnym miejscem na rowery okazał się też polecany przez Alicję płaskowyż (Altopiano della Giara di Gesturi) – miejsce przypominające „Tajemniczy Ogród”, gdzie piękne, dzikie konie można spotkać właściwie na każdym kroku.

Śmiało mogę napisać, że "przerobiliśmy" niemal cały przewodnik "Południowa Sardynia" Alicji,

zostało niewiele miejsc, do których nie udało nam się dotrzeć lub zastąpiliśmy je własnymi odkryciami.

Ale jestem pełna podziwu, bo dawno tak dobrego

przewodnika nie widziałam, a poziom

szczegółowości wskazówek i wybór miejsc

zaskoczył mnie bardzo na plus!

Nie umiałabym wybrać najpiekniejszego miejsca

spośród wszystkich, które zobaczyliśmy na

południu czy w głębi lądu, ale Porto Pino ma dla

mnie jakieś szczególne znaczenie, może to

sentyment z pierwszego wyjazdu, a może to

przepiękne wydmy i dzikie zatoczki?

Uwielbiam Sardynię za jej dzikość, różnorodność,

za pyszne, pełnowartościowe, nieprzetworzone

jedzenie z lokalnych upraw, za słońce przez 300

dni w roku, za wiatr, który pozwala pływać na

kajcie, za ludzi, którzy są pomocni, ciekawi,

otwarci, za zwierzęta, których jest tu dużo więcej

niż ludzi - szczególnie poza sezonem:

owce, kozy, muflony, krowy, koty... To cudowne miejsce dla aktywnych osób, które odpoczywać na plaży lubią dopiero wtedy, gdy porządnie się zmęczą chodzeniem po górach, jazdą na rowerze albo eksplorowaniem uroczych miasteczek. Na Sardynii są przepiękne plaże - piaszczyste, kwarcowe, kaministe i dzikie (co jedna to ciekawsza), góry, które widokami ucieszą niejednego zapaleńca wędrówek, a do tego kaniony, zatoczki, skałki, wodospady, klify, miasta pełne życia i ciche miasteczka, w których nie spotka się żywej duszy... Tu jest wszystko i nawet teraz, gdy to piszę, to już tęsknię i planuję w myślach powrót!

Dagmara i Michał